Brak normalnego weekendu daje mi się mocno we znaki. Obudziłam się rano i miałam problem z ustaleniem dnia tygodnia. Dobrze, że chociaż nie miałam trudności z lokalizacją ;). Po kilkudniowym sprawdzaniu matur odczuwam deficyt energetyczny a rzeczywistość ma swoje oczekiwania względem mej aktywności. Na przykład dziś drugoklasista zapytał mnie, czy sprawdziłam kartkówki. Kiedy? – zapytuję. Chyba w drodze ze Złotoryi do Legnicy lub odwrotnie, w przewie, kiedy nie muszę trzymać obu rąk na kierownicy. Drogę już znam na pamięć, więc oczy mogłabym zająć odczytywaniem treści sprawdzianów. Muszę tę sztukę czym prędzej opanować, wtedy pytania drugoklasisty już mnie nie zaskoczą :).
A sprawdzanie matur idzie mi trochę opornie. Nie z powodu jakiejś ułomności fizycznej czy intelektualnej, ale z braku przekonania, czy przypadkiem nie biorę udziału w nagannym, z moralnego punktu widzenia, procederze. Prace z kardynalnymi błędami rzeczowymi (Marek Edelman był pasożytem i wykorzystywał Żydów), językowymi (Śmierć w gazowni była gorsza od śmierci na polu bitwy. Żyd stał na beczce z długa brodą.) lub takie obok tematu (Edelman a sowieckie łagry) z zażenowaniem czytam, oceniam i w końcu przepycham, choć miałabym ochotę je pognieść, podeptać, sponiewierać i podpalić na koniec. Uprawiam niemalże duchowy gwałt na własnym sumieniu, bo na siłę szukam 21 punktów (magicznych 30%), by kolejni absolwenci liceów, techników i innych takich mogli dostać świadectwo dojrzałości a potem zasilić szeregi studentów uniwersytetów lub, nie daj Boże, politechnik, gdzie po kilku latach mordęgi otrzymają zdewaluowany już tytuł magistra. Potem statystyki pokażą, jak to nam rośnie procent obywateli z wyższym wykształceniem. Wróć „stara” maturo!!! Wróć, bo inaczej będzie coraz głupiej, a co gorsza – nawet nie śmieszniej.
A ja miałam piękne prace na 100% Absolutnie piękne. Wszystkie z Moliera. Natomiast z pełnym przekonaniem będę postulować, by teksty poważne nie były wykorzystywane w niecnym maturalnym procederze. Abiturienci do nich nie dorośli. Pozdrawiam Cię, Koleżanko, z Legnicy 🙂
Znalazłyśmy Tę śliczną, klimatyczna stronę szukając w googlach informacji o świerzawskim kościele św. Jana i Katarzyny. Od zawsze mam wrażenie, czegoś niemiłego. O dziwo to nie tylko moje doznania. Pokazała się “Pawłowska”. Od razu wiedziałam,że to Ty 🙂 Niestety, nadal nie wiem, dlaczego wyszłam z tego kościoła przerażona.
Kartkówki i prace sprawdziłam przed maturą, na dwa tygodnie zawiesiłam działalność cenzorsko-korektorską. I żaden uczeń już nawet nie śmie pytać.
🙂 Dziękuję za pozdrowonka. A “Pawłowska” w googlach jest wszędobylska. Kosciółek świerzawski polecam. Cudo romanizmu z mrocznym klimatem. Szkoda, że otwierają go od wielkiego dzwonu. Najlepiej umówić się w UM i wtedy dają człowieka do wpuszczania turystów. Kiedyś nawet robiłam tam lekcje architektury.
Ja tam wszak już byłam nieraz. Wczoraj zaś przejeżdżałam ze znajomym pastorem i on zapytał o wrażenia. Architektura owszem, freski bez dyskusji, ale coś demonicznego wisiało w powietrzu. On to czuł, ja to czułam, Maja moja czuła – mroczne, demoniczne, zgoła niemistyczne coś. Tylko co. Siedzę więc od wczoraj w sieci, szukam i znalazłam jedynie czy aż koleankę z klasy. Wioska globalna. Wracam do gotowania botwinki.