O katach i szubienicach

D. Wojtucki

Dowiedziałam się dziś, czy kobieta dawniej mogła być katem. Jednak, żeby posiąść tę wiedzę, musiałam (z różnym natężeniem zainteresowania) wysłuchać kilku wykładów podczas sesji TMZZ o historii prawa na naszej ziemi. Pierwszy wykład był egzemplum, jak nie należy mówić a raczej: czytać o ważnych kwestiach, które prelegent na pewno zgłębiał przez tygodnie miesiące lub lata. Forma przekazu była tak mało porywająca, że publiczność marzyła o dwóch rzeczach pojedynczo lub obu naraz: o kawie albo o opuszczeniu sali. Przyznam, że gdyby ktoś mnie zapytał, o czym mówiło skądinąd inteligentne i wyedukowane dziewczę –  to nie wiem. Myśli moje krążył wokół wszystkiego (obiad, zakupy, weekend) tylko nie wokół tematu wykładu. Ale wyniosłam z tego jedno doświadczenie: nie wolno czytać przez 20 minut monotonnym głosem, bo nawet najbardziej powalająca na kolana powieść może zabić nudą. Na szczęście dla słuchaczy po pierwszej referentce wystąpił pełen energii i uroku osobistego błękitnooki młody doktorant – archeolog (P. Duma) a na dodatek mówił o szubienicach, więc skupienie zaznaczyło się szczególnie na niewieścich twarzach. Na niektórych nawet rozmarzenie. Podejrzewam, że nie szubienice były tego powodem. Obsługujący projektor chyba też zapatrzył się na doktoranta, bo mu slajdy wychodziły poza obręb ekranu :).
Trzeci wykład, choć wygłaszany przez mniej błękitnookiego naukowca (D. Wojtuckiego), przykuł uwagę 98% słuchaczy. Tylko 2 gimnazjalistki ignorowały temat katowskiej profesji na Dolnym Śląsku i śmiało prowadziły dialog przez komórki. Wątpię, że relacjonowały przebieg sesji. A opiekunowi to w ogóle nie przeszkadzało. Pewnie bez reszty pochłonęły go zagadnienia ścinania głów mieczem lub toporem, bądź kwestia: czy kobiety mogły być katami?

A mogły!