Ostatnio zawyżam średnią krajową jeśli chodzi o wizyty w kinie. Trzy razy w ciągu tygodnia to chyba niezły wynik, zważywszy na to, że przeciętny Polak chadza do kina raz na dwa lata(!). Tym się różnię od statystycznego rodaka, ale czy tylko tym? Postanowiłam to sprawdzić i co się okazało? Według publicysty Pawła Śpiewaka statystyczny Polak wygląda następująco: widziałbym go jako faceta pod czterdziestkę, lekko już otłuszczonego, z dość grubym karkiem (tu lokują się nasze niewyrażone i niespełnione emocje, również te złe). Z pewnością ma wąsy w stylu Lecha Wałęsy – wielkiego kreatora narodowej mody. Polak nie jest zbyt wysoki. Używa niewielu, ale często wulgarnych słów: klnie chętnie i bez szczególnych zahamowań. Może w ten sposób manifestuje swoje poczucie siły. Śmieci wszędzie, gdzie tylko przyjdzie mu się znaleźć. Brud mu przeszkadza, ale nie ten, który sam produkuje. Rzadko używa dezodorantu, więc pachnie niezbyt przyjemnie. I co się nie zgadza? Przede wszystkim płeć i chyba nic więcej nie trzeba dodawać 🙂 A co do wieku i lekkiego otłuszczenia – no cóż… ;).
I na koniec w ramach puenty: Przeciętny Polak narzeka, ale nie za bardzo. Ciężko pracuje, z trudem wiąże koniec z końcem, mało odpoczywa, sportów nie uprawia (chyba że jeździ na rowerze). Prowadzi raczej spokojne, ustabilizowane życie rodzinne. Nie mieszka wcale tak źle – powierzchnia mieszkań rośnie. O dziwo, jest dość z siebie i swego życia zadowolony. Pozostaje dla siebie istotą może nie niewinną, ale z pewnością przeciętnie łagodną. Przez życie chce przejść z twarzą. Ma wobec siebie duże moralne oczekiwania. Zapewne równie wielkie są jego wymagania wobec bliskich i dalszych znajomych, co może być powodem stałej frustracji. Jak daleko stąd do stwierdzenia Czesława Miłosza, że Polacy to dobry naród złożony ze złych ludzi. I wreszcie coś o mnie 😉