Dwa razy w roku przychodzi taki moment w życiu nauczyciela, kiedy trzeba się zdecydować: czy to 3 z plusem to jeszcze 3, a może już 4. Ocena semestralna i końcoworoczna to dla ucznia ważna sprawa. Dla nauczyciela też. Ale różnica jest taka, że to ten ostatni ma być sędzią w sporze między czwórką a trójką. To on ma potem drapanie po wewnętrznej stronie sumienia, kiedy uczeń z miną zbitego psa przyjmuje notę gorszą od oczekiwanej. Pewnie najlepiej byłoby się zdać na średnią arytmetyczną i nie przyjmować zwrotów oraz reklamacji po odejściu od okienka. Bo twardym trzeba być, nie „miętkim”. „Miętki” nauczyciel od razu jest wyczuwany przez kolekcjonerów wysokich ocen i musi się liczyć z tym, że gdy brakuje do średniej, to on będzie reperował statystykę swoją piątka lub szóstką. Dlatego lepiej dla belfra być jak stal odporna na słodkie oczęta, łzy czy czekoladki, ewentualnie komplementy: „jak dziś pani ładnie wygląda” 
O wiele bardziej komfortowe dla obu stron byłoby niestawianie ocen.
Tylko który z uczniów miałby motywację do nauki?
Tak sobie dziś o tym pomyślałam, kiedy jeden z uczniów zapytał mnie o różnice między ateistą a wierzącym. Niby łatwa do wytłumaczenia sprawa. Jednak ja, jak niektórzy wiedzą, lubię komplikować życie sobie lub innym. Dlatego odpowiadając na pytanie, porównałam wierzącego do ucznia w konwencjonalnej szkole. Wierzący wie, że za dobro zostanie wynagrodzony, a za zło ukarany jedynką – brakiem promocji do nieba. Ateista chodzi do szkoły bez ocen. Jeśli chce być dobrym człowiekiem, robi to bezinteresownie, nie licząc na szóstkę u Boga, bo w jego szkole nie ma nauczyciela 
Dlatego ateizm jest taki trudny. Ale jeszcze trudniejsza jest świadomość, że życie to jedyna szkoła dla wierzącego czy nie, w której chcielibyśmy powtarzać każdą klasę po kilka razy. I nikt nie czeka z utęsknieniem na studniówkę