30 lat temu, 4 czerwca 1989 roku skończył się komunizm. Miałam wtedy 19 lat i mogłam już o tym zadecydować swoim głosem podczas wyborów. Nie wiem, czy byłam świadoma, w jak ważnych wydarzeniach biorę udział. Teraz z perspektywy trzech dekad jestem przekonana, że nie. Widzę wokół siebie młodych ludzi, w wieku, w którym ja wtedy byłam i ich polityka nie interesuje wcale.
Widzę takich, którzy na wybory nie chodzą, bo to obciach. Nie chcę nad tym się rozwodzić i marudzić o braku świadomości patriotycznej. Chcę tylko powiedzieć, że nigdy nie wiadomo, kiedy i w jaki sposób jesteśmy w stanie zawrócić bieg historii. A ta historia wtedy, cokolwiek by o tym mówić, szukające teorii spiskowych, rzeczywiście się zmieniła. Na moich wówczas jeszcze młodych, aczkolwiek krótkowzrocznych i astygmatycznych, oczach zachodziły te zmiany. Rezygnacja z cenzury, wolność wypowiedzi, uwolnienie cen, koniec z kartkami na mięso, cukier, buty, czekoladę i alkohol, zapełniające się półki w sklepach, pierwsze reklamy w TV i bilbordy na ulicach, milicja przemianowana na policję, coraz to atrakcyjniejsze matki samochodów, kolorowe ciuchy w sklepach, pierwsze duże biznesy i fortuny, pierwsze skandale polityczno-obyczajowe…
To był dziwny i piękny zarazem czas, bo początek mojej dorosłości, pierwszy rok studiów, oswajanie Poznania, samodzielne decyzje, pierwsze samodzielnie zarobione pieniądze i słodko-gorzki smak ich wydawania. To czas, kiedy moje życie i to wokół mnie nabierało tempa. Jestem pokoleniem przełomu. Niektórzy moi znajomi umieli wykorzystać ten czas i poserfować na fali przemian, a jak – bardziej konserwatywna, nieotrząśnięta z ideałów – wolałam spokojnie brnąć w przyszłość. Dziś jestem w takim miejscu, w jakim jestem. Za młoda na sen, za stara na grzech, nie za biedna i nie za bogata, ale szczęśliwa, że byłam świadkiem historii, która dodała nam skrzydeł.
Nie chciałabym tylko widzieć, jak te skrzydła są nam podcinane, a pióra oskubywane. Dlatego trzeba dokonywać dobrych wyborów. W każdym wieku. Nawet wtedy, gdy się ma 19 lat 🙂