Mówią, że idzie odwilż. Akurat wtedy, kiedy odkurzyłam biegówki. Akurat w momencie, kiedy polubiłam odśnieżanie podwórka. Serio. Pojęłam, jaka to frajda machać łopatą. Koleżanka z pracy mówi, że to dlatego, że jak się odśnieża, to od razu widać efekty. Nie tak, jak w naszej pracy.
No fakt, ma rację. U nas efekty nie są tak spektakularne, wręcz zaryzykuje stwierdzenie, że w ogóle jakby ich brak. Szczególnie teraz, gdy gadamy do laptopa. Ostatnio robię lekcję o Norwidzie. Wiem – łatwy nie jest, no ale klaruję jak umiem, wręcz łopatologicznie „Bema pamięci…”. Tłumaczę, kim był Bem, opowiadam o tym, jak go grzebano i pokazuję, że Norwid w swojej wizji odjechał daleko od faktów. Mówię też o innych walorach tekstu, zakręcam się wokół murów Jerycha, snuję opowieść o heksametrze i jego namiastce, wskazuję na walor, jaki tkwi w jedności…Na koniec pytam, czy wszystko jasne? Słyszę: „tak” i z ulgą opuszczam spotkanie żegnana polifonicznym: „do widzenia”. Na marginesie dodam, że „dzień dobry” i „do widzenia” to jedyne komunikaty, jakie bez mojej zachęty płyną z ust młodzieży. A to pomiędzy, czyli reszta – jakby Hamlet powiedział: „jest milczeniem”.
Na drugi dzień w tej samej klasie zaczynam od odgrzewania kotleta, czyli przypominajki: co, kto i dlaczego? Zatem pytam: Kim był Bem? Cisza. Jak wyglądał autentyczny pogrzeb generała? Cisza. Na czym polega archaizacja pogrzebu Bema? Cisza. Wpadam w popłoch. Może mnie nie słychać? Więc pytam: „słyszycie mnie?” Z drugiej strony sieci pada kilka nieśmiałych: „tak”. Znaczy – słyszą. To co do licha? Może klasy pomyliłam, wszak mam aż 3 drugie. Zerkam w plan, nie, wszystko na swoim miejscu. No to próbuję zasięgnąć wiedzy u źródeł: – Dlaczego nikt nic nie mówi?- Bo mogłaby pani jeszcze raz wytłumaczyć, o co tu chodzi? – płynie z ust jednego z odważniejszych lub bardziej zdeterminowanych drugoklasistów.
No więc widzicie, z tym śniegiem jest jakby trochę inaczej.