Kilka lekcji wstecz rozmawiałam z pierwszakami o tym, jak ewoluuje język. Jak żywym jest narzędziem komunikacji i jak słowa z niego znikają a w ich miejsce wchodzą nowe, jak zmienia się znaczenie wielu z nich. Uzasadniałam to rzecz jasna zmieniająca się rzeczywistością, do której język musi się dostosować, co przecież robi od wieków. Szkoda, że kiedy o tym mówiłam, nie wiedziałam, jak zmienia się znaczenie pojęć określających pewne wartości w naszym życiu, bo mógłby to być przyczynek do ewentualnej dyskusji.
Natchnęło mnie dziś, kiedy jeden z portali zredefiniował słowo „odwaga”. Okazuje się, że dziś odwaga to niepofarbowanie siwych włosów i upublicznienie swojej twarzy bez makijażu. Tak, odwaga to dziś bycie naturalnym. Wychodzi na to, że stworzyliśmy sobie świat sztuczności i fikcji, który odcina nas w zupełności od tego, co mogłoby zmącić poczucie estetyki, uzmysłowić nam upływ czasu, pokazać niedołężność, starość, śmierć.
Zamykamy się w bańce, w której rządzą filtry, blury, wypełniacze, odsysacze tłuszczu.
Zmarszczka, która wymknęła się naturze u aktorki lub modelki staje się powodem debaty medialnej. Filmiki na YT lub TikToku uczą kamuflować niedoskonałości urody, jeśli kogoś nie stać na korektę u chirurga, reklamy kuszą plastrami, które podciągają opadające powieki lub obwisłe policzki(!), nakładkami na zęby, które stworzą iluzję śnieżnobiałego uśmiechu…
Mamy w związku z tym coraz bardziej wyśrubowane kryteria osądu powierzchowności drugiego człowieka (stąd bierze się pewnie przekonanie, że mamy prawo do publicznej oceny czyjegoś wyglądu). Niestety, również i sami się sobie nie podobamy, bo przecież tyle jeszcze moglibyśmy poprawić, pomajstrować przy własnej fizys.
Czujemy niedosyt, gonimy za pięknem, szczupłą sylwetką i teraz wychodzi na to, że robimy to wszystko z tchórzostwa, bo odwagą jest pokazać się takim, jak się wygląda naprawdę 😊