Wracałam dziś do południa z pobliskiego miasta, jechałam z przepisową prędkością, bo po ostatnich wydatkach nie stać mnie na rozrzutność płacenia mandatów, i tak sobie myślałam, bo miałam czas: dokąd ci ludzie pędzą? Ryzykowne wyprzedzanie na skrzyżowaniach, na zakrętach, „na trzeciego”, by być o kilka minut szybciej u celu to jeden z dowodów na to, że żyjemy w niewoli pospiechu. Pędzimy, rywalizujemy z czasem, jesteśmy niecierpliwi, nasze nerwy są napięte jak postronki.
W kolejce do kasy wózkiem popycha mnie stojący za mną mężczyzna, bo już przebiera nogami, by wyłożyć swoje zakupy na taśmę. Ciekawe, co zrobi z zaoszczędzonym czasem? Przyjdzie do domu, przytuli żonę, usiądzie z dzieckiem przy stole, by pogadać o życiu? Inny klient pokrzykuje na kasjerkę, by otworzyć kolejne kasy i międli w ustach pełne pogardy określenia na styl pracy ekspedientek (co z tymi facetami?). Być może śpieszy się, by usiąść przy komputerze i wylać żale na drożyznę, rząd, dziury w drogach, upal i ogólnie podłe życie.
Szkoda nam czasu na podróżowanie, na robienie zakupów, na pisanie, bo piszemy skrótami, na czytanie, bo czytamy tylko nagłówki, szkoda nam czasu na rozmowę, zastępujemy ją small talkiem.
Za to oburzamy się na noblistkę, która diagnozuje zidiocenie społeczeństwa karmionego papką dla ubogich duchem.
Szkoda nam czasu na poznanie drugiego człowieka i wyrabiamy sobie o nim zdanie na podstawie kilku zasłyszanych o nim lub od niego zdań, albo – o zgrozo – lustrując jego wygląd, strój, sposób chodzenia. Przyklejamy łatki: „lewaków”, „feministek”, „rosyjskich onuc”, „debili”, stygmatyzujemy, robimy linie podziałów. Zamiast poświecić czas na zrozumienie, mówmy: „to jest głupie!”
I tak żyjemy w pędzie, powierzchownie, niecierpliwi, zestresowani, agresywni, skacząc sobie do oczu „na każdy temat”.
A czas i tak robi swoje. I w tym wyścigu nie mamy szans.