I znowu w kinie

Poświęciłam się i obejrzałam z klasą w kinie Księżyc w nowiu, czyli bajkę o żądnych krwi bestiach. Już filmy o samych tylko wampirach budzą moją odrazę a tu jeszcze twórcy zaserwowali wilkołaki. Od nadmiaru wrażeń można by dostać migreny albo skrętu kiszek lub rwy kulszowej, cokolwiek to znaczy. Jednak widać, że młodzież lubi się bać, a na dodatek, kiedy miedzy bohaterami rozkwita miłość, to może tak dwie godziny z okładem tkwić przed ekranem. Tylko ja już młodzieżą od dziestu lat nie jestem, w związku z powyższym coś mi się nudziło i dłużyło. Ale kto powiedział, że w kinie zawsze musi być interesująco.

Interesująco za to zrobiło się, kiedy z sali kinowej próbowaliśmy się wydostać. Zadanie do łatwych nie należało. Moja klasa pewnie uznałaby, że było tak trudne, jak wyciąganie pierwiastków kwadratowych. Nic dziwnego – trzeba było przedzierać się przez tłum rozentuzjazmowanych maluchów, które gremialnie przyszły oglądać Opowieść wigilijną i zasłały całą przestrzeń dywanem popcornu. Zagęszczenie liczone jako obecność dziecka na metrze kwadratowym przekraczało normy unijne na pewno. A hałas wielki i wszechobecny emitowały te maluchy. Wówczas (co optymistyczne i nieczęste) doznawałam ulgi na myśl o uczeniu w liceum. Moje młode były wyniosło milczące i popcornu nie wcinały, czym chlubnie się wyróżniały. No i wzrostem oczywiście 🙂