Kończy się pierwszy prawdziwie wiosenny weekend. Już dziś wieczorem, kiedy finiszuje niedziela, wiem, że jest czego żałować. Wreszcie można było wystawić złaknioną ciepła skórę na widok słońca. Zaabsorbować trochę witaminy D i energii na kolejny tydzień pracy. W takie dni, jak ostatnie, nie mogę wysiedzieć w czterech ścianach. Jakiś atawizm gna mnie w przestrzeń, ku zieleni i kwiatom. A wzrok, odwykły od kolorów, karmi się pozornie chłodnymi barwami fiołków, przylaszczek, zawilców, czy …takich żółtych, co ich nazwy nie znam 
. Zmysły obserwują, że natura już nadrabia zimowe zaległości. Również prokreacyjne, co przyuważyłam wczoraj w okolicznym stawie, gdzie żaby, niezrażone moją obecnością, oddawały się uciechom cielesnym 
A dziś jechałam rowerem i patrzyłam na wielobarwne kwiatowe dywany miedzy drzewami i wyspy wśród traw. Aż się chciało sięgać po aparat. Tylko potem trzeba by było gonić za mężem, który wcale nie podzielał mojego zachwytu i parł przed siebie. Głupio wygląda żona goniąca męża, więc aparat pozostał nietknięty, aż do momentu, kiedy zobaczyłam świeżo zaorane ziemniaczane bruzdy, czyli redliny. Swoim zwyczajem wlazłam w cudze pole i okiem wizjera aparatu mierzyłam się z widokiem, co też jest świetnym pretekstem, by dać odpoczynek nogom niezwyczajnym do pedałowania po zimowej bezczynności.
Przejechałam dziś maraton. Całe 42 kilometry. Wyjątkowo bez awarii, choć ze zroszonym czołem i wiatrem we włosach. I czuję, że naprawdę przyszedł kwiecień. A leżące w domu sprawdzone testy gimnazjalistów, dopowiedziały ironicznie, że do egzaminów dwa tygodnie z malutkim okładem Trzeba się brać do pracy. Pomyślnie dla mnie przyszły tydzień zapowiada się zdecydowanie mniej wiosennie