Coś wyszło z szafy, czyli grupa szybkiego reagowania ;)

Niedziela rano. Budzi mnie dźwięk Messengera. Sprawdzam, a tam wiadomość od syna z drugiego pokoju: „Mamo chodź szybko”. Zaniepokojona takim komunikatem biegnę do niego. Syn leży na łóżku z jakąś mało pewną miną i mówi: „Mamo, coś łazi mi po pokoju, chyba wyszło z szafy”. Przez myśl przechodzi mi absurdalna wszak refleksja, że może coś palił, ale nie czuję nic podejrzanego, alkoholu też nie. Dlatego postanawiam potraktować zgłoszenie o wtargnięciu intruza poważnie.
I pytam: Co to było? Mysz?
– Nie, chyba owad – odpowiada niepewnie dziecko (a ja oddycham z lekką ulgą). Rzuciłem w to coś koszulką i teraz tam jest.
Spoglądam na podłogę, rzeczywiście obok tradycyjnego gniazda ze spodenek i skarpet na podłodze leży koszulka. Nie rusza się. Uff…
– Mamo weź to wynieś – prosi syn.
Jak mam to wynieść, kiedy nie wiem, co jest pod spodem tej koszulki. Na wszelki wypadek idę po kalosze, a nuż to żmija? Jednak po tylu tygodniach suszy zapominam, gdzie są moje gumowce. Z braku obuwia ochronnego zakładam zwykłe kapcie. Zawsze to coś. I idę po młotek. Młotka nie ma. Wracam z klepką na muchy, najwyżej tym będę tłuc to coś. Uzbrojona w klepkę i kapcie podnoszę ostrożnie koszulkę. Pod koszulką leży podduszony chrabąszcz. Prawdopodobnie jelonek rogacz.
Szkoda, że Konopnicka nigdy nie miała okazji poznać mojego syna. Burczymucha nie miałby wtedy na imię Stefek