Niezawodny fejsbuk rano mi przypomniał, że 4 lata temu wrzuciłam archiwalne zdjęcia z Bieszczad. Intencją portalu jest zapewne przypominać dobre chwile z przeszłości. I tak się stało. Od razu wyjaśniam – to nie znaczy, że teraźniejszość nie dostarcza dobrych momentów do zapamiętania, ale to się z cała pewnością okaże po czasie.  Czytaj dalej »

I jestem w domu. Przywitały mnie kwitnące na biało czereśnie w ogrodzie. Nie sądziłam, że taki banalny widok może wzruszać. A wzrusza. Podobnie jak bardzo pieszczą serce te wszystkie piękne słowa, jakie przez ostatnie dni do mnie docierały z każdej strony. Zrozumiałam, że świat nie składa się tylko z hejterów (a i o nich teraz łatwiej mi nie myśleć). Nie wierzyłam, że mam obok siebie tylu ludzi, dla których coś znaczę. Docierały do mnie prywatne wiadomości od moich byłych uczniów i obecnych (choć z racji zaistniałej sytuacji – też już byłych) i przyszło mi do głowy, że to była najbardziej wzruszająca i szczera ocena mojej pracy. Chociaż o tej pracy teraz staram się nie myśleć. Bo czasem trzeba trochę egoizmu. Czasem…I na koniec – dziękuję pięknie za wszystkie modlitwy, słowa otuchy i życzenia. Tego nigdy za dużo, bo jeszcze mi się przydadzą ????.

Przy okazji pozimowych porządków garderoby odkryłam kilka par butów, którym przydałaby się intensywna terapia u szewca. Spakowałam je do torby i pojechałam do znawcy tematu, ale tam okazało się, że szewc zamknął zakład z powodu choroby. No i klapa. Jedyny szewc, który zna się na butach, który potrafi to, czego inny nie jest w stanie wykonać, okazał się chorowity. Co teraz z moimi butami?  Czytaj dalej »

Wielkanoc. Kościół twierdzi, że to najważniejsze święto. A dla mnie jest w cieniu Bożego Narodzenia. Przychodzi nie wiadomo kiedy i kończy się zanim na dobre zacznie. Ale zwiastuje wiosnę, odrodzenie, daje nadzieję na zieleń. Przynajmniej kiedyś tak było, bo teraz trochę się to poplątało. Teraz kończy się Boże Narodzenie a już za chwilę przybywa Wielkanoc. Jeszcze śnieg na dobre nie zejdzie z pól i rowów, a już czas kurczaków, baranków, bukszpanu i forsycji. Czytaj dalej »

Dawno nie odwiedzałam tzw. reżimówki, ale dziś, przeszukując program TV, w poszukiwaniu czegoś, co będzie do mnie gadało podczas przedświątecznego odgruzowywaniem mieszkania, ze smutkiem i nie ukrywam – zdumieniem – odkryłam, że już nie ma Dobranocek. Czytaj dalej »

Jutro ostatni dzień w pracy przed świętami. Tak, wiem, nauczyciele mają dobrze. A nawet najlepiej. Mogą umyć okna w Wielki Czartek. A ja mam poczucie, że bez tych okien i tak przyjdą święta. Nie przychodzą przecież przez okna czy tylko do tych, co je umyli. Ja mam inne sprawy na głowie. Mam stos matur próbnych i innych efektów weny twórczej młodych. Przecież trzeba wystawić jakieś oceny tym, których przez prawie trzy lata krzywdziłam, narzucając się z literaturą.  Czytaj dalej »

Kiedyś to się czytało. Bo w ogóle kiedyś było lepiej. Od dziecka się czytało. Od przedszkolaka. Najpierw był „Miś”. W „Misiu” najlepsze były rozkładówki. Nie, nie mylić z TYMI rozkładówkami. Tamte były z grubszego papieru, prawie tektury i można było wycinać z nich różne fajne rzeczy: domki, samochody, kostki do gry, zwierzątka…takie polskie origami…Wystarczyło trochę kleju, który zresztą dobrze smakował, i zabawy było co niemiara. Czytaj dalej »

Zaobserwowałam od pewnego czasu, że moje koleżanki równolatki zmieniają stan. Z matczynego na babciny. Rodzą im się wnuki, o czym z dumą donoszą światu w sposób konwencjonalny lub społecznościowy. I zwykle przyjmuję ten fakt z bezgranicznym zdumieniem. Jak to? Taka młoda, a już babcia? Potem uruchamia mi się proces myślowo-arytmetyczny. Dodaję, odejmuję i wychodzi na to, że mnożenie się naszych dzieci jest już jakby całkiem realne i wynikiem tego mnożenia jest wnuk lub wnuczka. Czytaj dalej »