W obiegowej opinii jednym z bardziej stresujących momentów w życiu oprócz rozwodu rodziców, śmierci najbliższych i pobytu w więzieniu jest wyprowadzka dzieci. Tak zwany syndrom pustego gniazda to zjawisko, którym straszy się małżeństwa z takim stażem jak nasze. A ja sobie myślę, że nie ma w tym nic strasznego poza faktem, że trzeba pilnować terminu, który syn i na jaki weekend wraca, by zaczerpnąć domowej, sielskiej atmosfery i nie tylko Czytaj dalej →

Idę na zakupy i na chodniku zaczepia mnie jeden z członków lokalnego kolorytu. To ten dzień, kiedy w jego żyłach płynie więcej etanolu niż czerwonych ciałek z białymi do społu. Czytaj dalej →

Młodszy syn zasiedla mieszkanie we Wrocławiu. Pakuję mu pościel i pytam: Masz tam poduszki? Czytaj dalej →

Ostatnio syn wszedł do pokoju, kiedy w tle mojego domowego życia TV emitowała program z cyklu „śniadaniówka”. Gdy chodzę, jak Pan Bóg przykazał, do pracy, omija mnie przywilej omiatania wzrokiem i słuchem tych produkcji, jednak na urlopie pozwalam sobie na ten luksus. Nie żebym była szczególnie zainteresowana plotkami z „czerwonego dywanu” czy owłosieniem u niemowląt, ale po prostu lubię, tak niezobowiązująco, popatrzeć sobie na innych ludzi i od czasu do czasu wyłapać jakąś pożyteczną myśl. Czytaj dalej →

Niedziela rano. Budzi mnie dźwięk Messengera. Sprawdzam, a tam wiadomość od syna z drugiego pokoju: „Mamo chodź szybko”. Zaniepokojona takim komunikatem biegnę do niego. Czytaj dalej →

Od rana obezwładniający upał. Nie wiem, który to już dzień, kiedy z nadzieją sprawdzam aplikację burzową, wypatrując na mapie czerwonych plam w okolicach mojego miasta, albo w niebo, czy nie pojawiają się jakieś chmury, które na chwilę przytłumiłyby żar słońca. Czytaj dalej →

Nie wiem, czy na starość zrobiłam się wybredna, czy to coś ze światem nie tak? Coraz więcej rzeczy mi się nie podoba. Nawet w sklepie z ciuchami trudno mi znaleźć coś, co zachwyci a jednocześnie będzie dostosowane do mojego wieku i parametrów ????. Nie jestem żadną snobką ani koneserką, a jednak kręcę nosem na niektóre nowe zjawiska, zazwyczaj w sferze ogólnie pojętej kultury, szczególnie tak zwanej masowej. Może to dlatego, że świat pędzi jak pendolino, a ja zostałam na jakiejś bocznicy nieczynnej stacyjki. Mam taką koszulkę z napisem: „Nie jestem stara, jestem retro”. Czytaj dalej →

Nie ukrywam, że kiedy mam urlop, próbuję nadrabiać zaległości z kilku miesięcy. Nie tylko te związane z wypoczynkiem czy podróżami, ale również domowe. W związku z tym częściej bywam w kuchni, którą w innym czasie traktuję jako dopust Boży. Podczas urlopu można lepiej zapanować nad czasem, który odpowiednio rozciągnięty, już nie jest wrogiem, a sprzymierzeńcem, więc mogę wejść w rolę, w swoim rozumieniu, Prawie Perfekcyjnej Pani Domu. W tym celu dwa razy dziennie oglądam odgrzewane odcinki „Kuchennych rewolucji”. Czytaj dalej →

Do dzisiejszego wpisu natchnęła mnie ostatnia wędrówka po podjeleniogórskim Jagniątkowie, kiedy szukałam willi należącej kiedyś do noblisty Hauptmanna, który mieszkał tam do swej śmierci w 1946 roku. Samo poszukiwanie było dowodem na to, że ponad 30 lat byłam blondynką i w pewien sposób wpłynęło to na moją mentalność. Mam wrażenie, że dla mnie powinny być inne oznaczenia trasy niż dla pozostałych turystów. Najlepiej takie, co występują z częstotliwością 20 metrów z jaskrawymi napisami wielkości kobyły. Czytaj dalej →

Zawsze pod koniec urlopowego wyjazdu okazuje się, że znowu brakuje dni na wszystkie miejsca godne uwagi. Dziś, kiedy nastał ostatni dzień mojego pobytu w górkach, musiałam się zdecydować, co pominąć, a co obrać za cel wędrówki. Miałam pokusę, by wrócić na zdobyte już Śnieżne Kotły, bo dziś wreszcie wyszło słońce i wczorajsze widoki omotane we mgłę dziś mogłyby pokazać się w pełnej krasie. Ale przecież nie będę poświęcać dwóch dni z pięciu, czyli 40% czasu na chodzenie tą samą drogą. Tym bardziej, że łatwa to ona nie była i już myślałam, że te Kotły będą dla mnie jak K2 zimą dla polskich himalaistów. Czytaj dalej →