Zaduszki to dzień, który powinien wywołać w nas smutek na wspomnienie pożegnań z tymi, którzy byli nam bliscy. Tak się dziwnie złożyło, że (z nie wiadomo jakich przyczyn) ten smutek towarzyszy nam w z radosny z założenia dzień Wszystkich Świętych, a Zaduszki traktujemy marginalnie, wszak to zwykle już dzień normalnej pracy, powrotu do zwyczajności. Czytaj dalej
Myślałam, że pomilczę sobie tutaj jakiś czas, bo nie lubię pisać, gdy na język cisną mi się same złe słowa. A cisną się z rozmaitych powodów. Jednak daję im upust tam, gdzie słyszą mnie nieliczni i ci, których nie dziwi mój mało elegancki język.
Ale dziś pomyślałam, że warto włączyć worda, by pozbierać w jednym miejscu, słowa protestu wobec dyktatu młodości. Czytaj dalej
Poznaliśmy się, gdy miałam niespełna 16 lat. Byłam nieopierzonym chłystkiem płci żeńskiej, niepewną siebie raczkującą dopiero kobietą, a on maturzystą mojego liceum. Imponował mi, bo był starszy, dorosły i najlepszy. Primus inter pares. Tak nazywała się galeria, w której jego portret wisiał. Czytaj dalej
Cisza. Bywa nieznośna, niewygodna, uwierająca. Cisza bywa też błogosławiona, kiedy jest antraktem w jazgocie świata. A ten jazgot jest coraz bardziej natrętny. Dźwięk telewizora, radia, ten płynący ze słuchawek, szum lodówki czy sunących po szosie aut. Czytaj dalej
Nawet nie wiedziałam, że jest takie święto. Wczoraj obchodziliśmy Dzień Chleba. Tak się złożyło, że z powodu nadmiaru obowiązków pieczywo kupiłam dopiero pod wieczór w dyskoncie, kiedy wybór z racji pory miałam raczej ograniczony. Zatem na celebrację nie było sposobu. Czytaj dalej
Dziś Dzień Zdrowia Psychicznego. Szkoda, że tylko raz w roku. Takie święto powinniśmy obchodzić znacznie częściej, celebrując je od świtu do zmierzchu i jeszcze kilka godzin dłużej. Bo z psychiką u nas coraz bardziej krucho. Czytaj dalej
Wreszcie doświadczyłam złotej polskiej jesieni. Wreszcie w tym roku – oczywiście. Już bałam się, że po upalnym lecie nastanie od razu listopad. I to ostatnia jego dekada. A tu niespodzianka. Ciepły, słoneczny piątek, kiedy grzechem byłoby nie skorzystać z aury i nie pójść w pola i lasy. Dobrze, że mam ku temu pretekst w postaci psa. Czytaj dalej
Rozpoczął się październik i dla studentów kolejny rok akademicki. W 1989 roku sama byłam początkującą studentką UAM. Zanim się tam dostałam, musiałam pokonać kilkoro rywali, bo wtedy, o dziwo, polonistyka była dość obleganym kierunkiem. Czytaj dalej
·Z jak Złotoryja
Wypada jakoś zakończyć mój, ograniczony do trzech liter, alfabet. Dziś Z jak Złotoryja. I wcale nie jest to wpis polityczny, w przeciwieństwie do innych, które się z tym hasłem obecnie wiążą.
W Złotoryi się urodziłam, na Szpitalnej. Jednak zamieszkałam w tym mieście dopiero w wieku 6 lat. I wcale nie byłam szczęśliwa. Zupełnie nie udzielał mi się entuzjazm moich rodziców, którzy cieszyli się z połowy domku na ulicy Kruczej. Dla mnie to była banicja. Czytaj dalej
Po ostatniej zapowiedzi moi czytelnicy pewnie czekali na przemyślenia spod litery B, na przykład B jak basen, ale ubiegł mnie już inny bloger, a w zasadzie vloger, więc będzie dziś na M. M jak milczenie. Czytaj dalej