Nie wiem, czy jeszcze ktoś tak ma, ale ja nie umiem przejść obojętnie obok świeżutkich, upadłych z drzewa kasztanów. Niezależnie od tego, ile mam lat, schylam się i podnoszę je, by napawać się gładkością ich skórki i cudownie wypolerowanym brązem. Wkładam do kieszeni i po jakimś czasie znajduję je w tym samym miejscu, ale już nie są tak atrakcyjne. Cóż…destrukcyjna rola czasu ????. Czytaj dalej →

Spośród wszystkich sensacyjnych wiadomości, jakich dostarczył mi dziś internet, pojawiła się informacja o tym, jak nauczyciel spoliczkował podczas lekcji ucznia. Co zresztą zostało przez innego niebyt fachowo, ale niechybnie nagrane. Czytaj dalej →

Przyszła nie wiadomo skąd i dlaczego. Młoda dziewczyna podpierała się dwoma kulami. Zajęła bez słowa jedyne wolne łóżko w sali, w której leżałam. Była wyraźnie zdezorientowana, na pytania pielęgniarek, dlaczego zmieniła salę, nie była w stanie odpowiedzieć. Czytaj dalej →

Od kilku dni kolekcjonuję drobne przyjemności i aspiruję je do rangi szczęścia.
Kiedy leżę się w szpitalu, od świata zewnętrznego oddziela mnie szyba okna, ekran monitora lub telewizora… A tam widzę ludzi, którzy żyją zwyczajnością. Czytaj dalej →

W szpitalu świat ogranicza się do przestrzeni łóżka, które pełni teraz wiele funkcji. Jest fotelem, w którym czyta się książkę (czy nie za mało zabrałam?) i przyjmuje gości, krzesłem, gdy przynoszą posiłki (cudna dieta pudełkowa), kozetką w trakcie badań, środkiem transportu. Czytaj dalej →

W piątkowy wieczór z racji niezazbytniej pogody, bynajmniej nie z lenistwa, rowerową przejażdżkę zamieniłam na samochodowy wypad w poszukiwaniu widoków. Bo ja już tak mam, że dzień bez zdjęcia zostawia u mnie niedosyt i poczucie straty czasu. Czytaj dalej →

Siedzę dziś ze znajomym w kawiarni w centrum miasteczka. Kilka stolików zajętych przez gości w różnym wieku. Uwagę zwraca dość liczne grono nastolatków w wieku okołogimnazjalnym. Wszyscy ubrani w czarne t-shirty, dziewczyny z wyraźnym makijażem. Czytaj dalej →

Czasem zdarza się, pewnie nie tylko mnie, ponarzekać na toczącą się właśnie wersję życia. Bywa, że nachodzi taka myśl: Rzucić wszystko w cholerę i zacząć od nowa. Przyznam, że w ciągu ostatnich lat zdarzało mi się to nazbyt często. Do czasu. Do lutego. Czytaj dalej →

W obiegowej opinii jednym z bardziej stresujących momentów w życiu oprócz rozwodu rodziców, śmierci najbliższych i pobytu w więzieniu jest wyprowadzka dzieci. Tak zwany syndrom pustego gniazda to zjawisko, którym straszy się małżeństwa z takim stażem jak nasze. A ja sobie myślę, że nie ma w tym nic strasznego poza faktem, że trzeba pilnować terminu, który syn i na jaki weekend wraca, by zaczerpnąć domowej, sielskiej atmosfery i nie tylko Czytaj dalej →