pawlowska.pl czyli teksty i obrazki

Jest taka genialna scena w filmie „Smażone zielone pomidory”, kiedy, grana przez Kathy Bates, Evelyn – bohaterka mniej więcej w moim wieku przechodzi spektakularna przemianę. Do tej pory potulna, wycofana, żyjąca w cieniu innych i na marginesie swej kobiecości w reakcji na bezczelne zachowanie młodej kobiety, która zajęła jej miejsc parkingowe, z okrzykiem „Towanda” masakruje jej samochód.

Połowę życia już przepracowałam, ale jeszcze 10 lat powinnam, by zasłużyć na 1600 brutto. Jestem elastyczna (umiem manewrować między ławkami) i kreatywna (skutecznie omijam pułapki z plecaków i toreb, nie uszkadzając żadnych ani siebie). Potrafię pracować pod presją czasu. Zazwyczaj wytrzymuję bez oddechu 45 minut, reaguję na dzwonki. Z toalety korzystam rzadko, nie narażam firmy na koszty, sama przynoszę kawę, herbatę i cukier, papier ksero i inne materiały biurowe. Potrzebuję tylko krzesła i metra kwadratowego blatu. Potrafię pracować w open space, jestem towarzyska – nie przeszkadza mi obecność tłumu w przestrzeni biurowej. Potrafię wykonywać kilka czynności na raz i jednocześnie mówić na zadany mi temat. Jestem cierpliwa i niełatwo wyprowadzić mnie z równowagi. Mam rzadko spotykaną zdolność widzenia tyłem głowy, echolokacji i bilokacji. Czytam z szybkością skanera.
Umiem organizować imprezy integracyjne, znam się na logistyce i potrafię wyliczyć koszty imprezy dla klientów tak, że czasem do niej nie dopłacam.
Wykonuję rzeczy niemożliwe, przekuwając pomysły ministrów w realne efekty bez szkody dla moich klientów i bez samookaleczeń. Nie liczę czasu, który poświęcam firmie. Nie liczę na medale ani premie.
Badania okresowe przechodzę bez problemów, co znaczy, że słyszę, widzę i podejmuję konwersację z lekarzem.
Nie mam wysokich oczekiwań. 
P.S. 
Nie mogę przyjąć posady kelnerki, gdyż pod wpływem stresu mam potrzebę tłuc talerz

W takim momencie, jak teraz, cieszę się, że mam poza życiem zawodowym to osobiste i to, które wiąże się z moją pasją. Jedno i drugie ratuje mnie przed beznadzieją, którą prowokuje obecna sytuacja w mojej branży.
Nie, nie jestem naiwna i zdaję sobie sprawę, że to, co robię społecznie i dla czystej przyjemności, nie będzie dla mnie źródłem dochodów, jednak ocala mnie przed poczuciem zupełnej nieprzydatności i daje satysfakcję, o którą coraz trudniej w pracy zawodowej.

Jeśli chodzi o wieści z frontu walki belfrów z MENem to można podsumować jednym określeniem: na zachodzie bez zmian. Na wschodzie, południu i północy też. Nauczyciele trwają w swoim gniewie nazywanym przez nieżyczliwych „wichrzycielstwem”. Rząd też trwa przy swoim uporze, który z kolei nauczyciele nazywają arogancją.

Strajku dzień 3. Dziś tę trójkę wymalowałam sama. Może nie tak artystycznie jak koleżanka wczoraj, ale czy to ważne? Co dzień jest nas tyle samo, ale dzisiaj wydawało się, że jest nas więcej. Może dlatego, że eskalujący gniew czy rosnące wzburzenie wypełniały przestrzeń i tak zagęszczonego pokoju nauczycielskiego. Siedzimy przy otwartych drzwiach i dalej uprawiamy prace plastyczne. Dziś nawet zaangażowani zostali do nich panowie. Niektórzy pierwszy raz w życiu nawlekali nitkę na igłę i świadomie wiązali supły 🙂

Strajku dzień 2. Taką ładną wywieszkę zrobiła dziś jedna z naszych uzdolnionych plastycznie koleżanek i umieściła na korytarzu. I my też zajęliśmy się pracami ręcznymi. Wycinamy karteczki, kleimy je, robimy losy, dekoracje na Drzwi Otwarte, mając nadzieję, że ten strajk wkrótce się skończy i wszystko wróci do właściwego rytmu

Pierwszy dzień drugiego w moim zawodowym życiu strajku szkolnego. Pierwszy i obawiam się, że nie ostatni.
Na razie mamy dużo złości i determinacji. Nie wiadomo, na ile nam starczy (obawa przed brakiem wypłaty może złamać nawet najbardziej zadziornych). Nie wiadomo, jak długo solidarnie będą nas wspierać nasi uczniowie. Może w końcu się znudzą nudą 🙂

Nie przypuszczałam, że ktoś kiedyś może włamać się do mojego domu. Zwykle złodzieje plądrują wypasione wille, gdzie jest nadzieja znaleźć we wnętrzu atrakcyjne łupy. Dlatego przez lata żyłam z poczuciem względnego bezpieczeństwa. A zaufanie do ludzi uśpiło moją czujność. Niestety, niepotrzebnie, bo okazuje się, że i mój dom może stać się wyzwaniem dla złodzieja.

Dawno nic mnie tak nie poruszyło (nawet propozycje rządowe w sprawie podwyżek płac nauczycieli), jak ta dziwna akcja z paleniem książek przez kapłana i jego liturgiczną służbę w jednej z rodzimych parafii. Palenie książek, w miarę wykształconemu człowiekowi, kojarzy się bardzo źle, bo z czasami, które lepiej byłoby wymazać z historii ludzkości. Taki rytuał, szczególnie gdy staje się niemal liturgicznym, dobrze nie rokuje na przyszłość.

Dziś Dzień Bez Kłamstwa. Dobrze, że tylko jeden, bo byłoby ciężko wytrwać. Bo na ogół kłamiemy aż się kurzy. Czasem z wyrachowania, czasem ze strachu, a czasem z przyzwyczajenia. Od kiedy nauczymy się mówić, mamy problem z trzymaniem się faktów. Jako małe dzieci kłamiemy bezwiednie, zainfekowani nieposkromioną wyobraźnią. Opowiadamy niestworzone historie, wierząc w ich prawdziwość. To się nazywa konfabulacją. Dziś, kiedy pamięcią wracam do dzieciństwa, nie wiem, które z tych wspomnień mają potwierdzenie w rzeczywistości, a które są tylko psikusem wyobraźni. Bo czy możliwe, abym pamiętała, że dwuletniej Iwonce spadł bucik do rzeki, gdy jechała w wózku kładką nad Kaczawą? Było tak czy nie było, lęk przed mostami i kładkami we mnie tkwi.