pawlowska.pl czyli teksty i obrazki

Było to kilka dobrych lat temu. Mocno słotny dzień, jesienna szaruga, z nieba lało, pobocza wypełniały kałuże. Jechałam z pracy i byłam wdzięczna, że mam nad sobą dach i względne ciepło w aucie. Kiedy mijałam przystanek, wjechałam w pokaźną kałużę.

To był maj…powinnam napisać: pachniała Saska Kępa. Ale nic tu nie będzie pachnieć, wręcz przeciwnie. To był maj, sobotnie popołudnie. Dzwoni do mnie lider złotoryjskiego rejonu Szlachetnej Paczki – stowarzyszenia, wraz z którym od pięciu lat społecznie pomagamy rodzinom z naszego powiatu i pyta: „Co jutro robisz? Bo jak nic, to bierz miotłę i ścierkę, bo u naszej „paczkowej rodziny” (czyli jednej z tych, które otoczyliśmy opieką) jest ekipa Dowborowej i trzeba posprzątać po remoncie”.

Mam prozopagnozję. Spokojnie, to nie jest zaraźliwe. Od tego też się nie umiera. To tylko mały, choć kłopotliwy defekt, coś jak szósty palec u stopy czy brak węchu. Nie mam pamięci do twarzy.

Wrzesień rozpłakał się deszczem, jakby chciał uronić łzy za odchodzącymi w niebyt wakacjami. I dobrze, niech pada i chłodzi się powietrze. Po co słońce ma wodzić nas na pokuszenie. Tylko żal okazji do rowerowania. Trudno będzie mi się odzwyczaić od eskapad po okolicach. Przez ostatnie trzy miesiące przejechałam ponad 2 tysiące kilometrów, łudząc się, że gdzieś po drodze zgubię brzuch.

Czuję to w powietrzu i w kościach – lato się kończy. Niech was nie zmyli ciepłota powietrza, to wielka mistyfikacja przedwczesnej jesieni. Nie dajcie się na to nabrać, bo zaskoczy was ten chłód wieczorny, który jak dotyk śmierci wstrząśnie nieopatulonymi plecami. W powietrzu coraz częściej zamiast dymu grilla unosi się dym ognisk, ziemia nie jeży się ścierniskami tylko pachnie – świeżo wzruszona pługami. I światło jest już inne, takie w chłodniejszym odcieniu. Niewątpliwie idzie jesień. I wcale nie szkoda mi lata, bo jesienne krajobrazy mają swoją magię.

Dziś Dzień Fotografii. Zasadniczo każdy dzień dla mnie jest dniem fotografii. Chyba trudno mi wyobrazić sobie życie bez robienia zdjęć. Nie umiem rysować, malować, szkicować. Bozia poskąpił mi tego talentu, a mam potrzebę zatrzymywania czasu, utrwalania chwil, które chciałabym pokazać innym. Może dlatego niedopatrzenie Boskie zrekompensował mi Mąż, który kupił mi pierwszy aparat. A na dodatek pokazał, jak go używać, by był czymś więcej niż tylko nowoczesnym gadżetem.

Pora ciepła zaczyna się i kończy żółcią. Wiosna – żonkilami w ogródkach, mleczami na łąkach, jaskrami, żarnowcem i polami rzepaku. Zwiastunem wczesnej jesieni stają się słoneczniki, topinambur, dziurawiec, kontrowersyjny w swych właściwościach wrotycz i wszędobylska nawłoć zwana mimozą.

Mąż ma urlop. Postanowiliśmy, że tym razem spędzimy ten czas na wspólnym wypoczynku. Leżenie brzuchem do góry nie zostało zaakceptowane przez żadną ze stron. Wyszło na to, że obojgu nam odpowiada relaks aktywny, najlepiej na rowerze. Ucieszyłam się, bo wyprawy rowerowe lubię, a w towarzystwie Męża rzadko mam okazję je odbywać. Niestety, okazało się, że poróżnił nas niuans semantyczny. To, co ja nazywam wyprawą, Mąż traktuje w ramach rozgrzewki. Dla niego 40 km to nie wyprawa a wyprawka. Oczywiście padłam ofiarą tego nieporozumienia leksykalnego już pierwszego dnia, kiedy Mąż zaordynował wycieczkę z Gryfowa do Lubania.

Z obserwacji mediów wnioskuję, że nastała moda na wakacje w stylu slow i folk. Tak czytam w ogólnopolskim miesięczniku. W ogólnopolskiej TV słyszę, że trendem jest wysyłanie dzieci na wakacje do dziadków na wieś, by poznały prawdziwy smak masła, mleka, chleba. A mnie zdumiewają te pomysły, bo wiem, że dziś prawdziwa wieś jest tylko w skansenie. A to jak warszawiacy z mediów ją sobie wyobrażają, jest tylko projekcją schematu z literatury. Taka papka – trochę z Kochanowskiego, garść z Mickiewicza i szczyptę z Orzeszkowej a poprószone to lekko Kalicińską. Zjawisko jakoś dziwnie mi przypomina modę na ludowość pod koniec XIX wieku, kiedy zblazowani życiem miasta inteligenci i artyści szukali prawdziwych doznań na wsi, gdzie rzekomo było sielsko, kolorowo i zdrowo.

Usłyszałam ostatnio, że pokolenie, które teraz wkracza w dorosłość i na rynek pracy – zwane pieszczotliwie generacją Z – co najmniej 17 razy w swoim życiu zmieni miejsce zatrudnienia. Z jednej strony poczułam przerażenie z myślą o swoim potomstwie, że nie przyjdzie mu zaznać stabilizacji, z drugiej strony – ulgę, że synom nie będzie grozić wypalenie zawodowe, czego doświadczają moi rówieśnicy. W tym też ja.