pawlowska.pl czyli teksty i obrazki

Leżąc sobie w sobotę pod kocem, usprawiedliwiona wirusem, jaki zalągł się w mym nosie, gardle i Bóg wie gdzie, zabrałam się za przeglądanie archiwum. Bo przecież z gorączką nie jestem zdolna do poważniejszych zajęć, jak na przykład odpowiedzialnego oceniania wypracowań.

I tak przekopując zakurzone karty dawno nieprzeglądanych albumów, natknęłam się na dwa zdjęcia z 1987 roku. Dobrze, że je podpisałam, bo dziś pewnie nie byłabym w stanie zlokalizować przedstawionej na nich sytuacji w czasie i przestrzeni.

Jest taki film „Truman Show”. Bohater, żyjący w sztucznie dla niego stworzonym świecie, uświadamia sobie w pewnym momencie, że jest igraszką w rękach Wielkiego Reżysera i każdy dzień został zaaranżowany na potrzeby spektaklu, a jednocześnie – powtarzalny. Wie, kiedy pojawi się na ulicy przechodzień, przejedzie obok niego rowerzysta, auto…I postanawia to zmienić. Uciec na Fidżi.

W TV, w internecie, na ulicy, w domu, wszyscy mówią o strajku. Strajku, którego nie ma. Jeszcze. Ale po raz pierwszy od wielu, wielu lat nauczyciele powiedzieli: dość.
Różne grupy zawodowe zrobiły to wcześniej, ale nauczyciele nie potrafią tak się zmobilizować jak policjanci, tak namolnie blokować dróg jak rolnicy czy tak brutalnie najechać stolicę jak górnicy. Nauczyciele ciągle mają wątpliwości, czy w ogóle wypada. Bo przecież nauczyciel to nie zawód – jak wczoraj grzmiał rzecznik praw dziecka – nauczyciel to misja. Skoro misja, to nie ma co się dopominać o kasę na bzdety, bo najistotniejszy jest duch, który karmiony być nie musi. Zresztą kto, jak nie nauczyciel tłumaczy dzieciakom, że ważniejsze jest “być” niż “mieć” 😉

Dzień Kobiet. Dzień jak co dzień, tylko jakby bardziej kwieciście i czekoladkowo. Panowie sobie przypomnieli, że jest jakaś subtelna różnica płci. I starają się nadrobić zaległości w byciu miłym i sympatycznym. Nawet w szkole dostałam kwiatka i czekoladę (zapewne, by ćwiczyć silną wolę podczas kolejnego miesiąca detoksu od cukru). Mam nadzieję, że ta tabliczka Milki nie straci terminu ważności, zanim będę znowu mogła nacieszyć kubki smakowe czekoladą, której słodyczy już prawie nie pamiętam 😉

Zdarza mi się czasem rano po przebudzeniu mieć problem z ustaleniem dnia tygodnia. Bywa, że budzę się i myślę: O jak miło, mogę jeszcze chwilę pospać, bo dziś sobota. Niestety najczęściej okazuje się, że przejściu na wyższy poziom myślenia, z rozczarowaniem stwierdzam: Mateńko, to poniedziałek albo inna środa.

Dziś jednak była naprawdę sobota. I od razu pomyślałam sobie, że to bardzo sympatycznie ze strony kalendarza, bo przyda mi się solidny odpoczynek. Ktoś mógłby zapytać: po czym? I w zasadzie miałby rację, bo co może zmęczyć w tygodniu nauczyciela, tym bardziej polonistę, który uczy języka znanego nam od urodzenia, niemalże.

Z ulgą przyjmuję, że kończy się luty. Co prawda to najkrótszy miesiąc roku, ale – jako, że czas to pojęcie względne – dłużył mi się nad wyraz i dał się we znaki na moje własne życzenie. A wszystko przez to, że wymyśliłam dla moich fotografujących studentek projekt, który zakładał, że przez cały miesiąc robimy co dzień zdjęcie na zadany sobie temat. Sama narzuciłam sobie makrofotografię. Nic dziwnego – najpewniej się w tym czuję i lubię patrzeć na zjawiska, które w powiększeniu widać innymi niż pozornie nam się wydają. Ale co innego zrobić kilka ujęć, kiedy nadarza się ku temu okazja, a co innego, gdy taki jest imperatyw.

Taka sytuacja: Moje studentki Uniwersytetu Trzeciego Wieku i ja plenerujemy nad stawem osadowym. Jest mroźno, ale słonecznie. Drepczemy powoli, czujnie rozglądając się po lewej i prawej. Jako, że moje fotografki już znają się na robieniu zdjęć, ograniczam swoją rolę do wyszukiwania co ciekawszych obiektów, by ująć je aparatem (chociaż bez tego też panie by sobie poradziły). Dlatego wypatruję sumiennie atrakcyjnych elementów natury i wołam: Proszę zobaczyć, jaka ciekawa kałuża! O, jakie ładne igiełki lodu na tej trawie! Cudowne chmury nad nami!….

Dziś dzień kota. Nie jestem jakąś zwariowaną kociarą, ale te zwierzęta towarzyszą mi prawie od zawsze. Najpierw jako małej mieszkance wiejskiego domu, a teraz dorosłej lokatorce domu na przedmieściu. W dzieciństwie byłam współwłaścicielką kota Mruczka, który niespodziewanie okazał się płcią niebrzydką i dość szybko powił liczne potomstwo. Od tego czasu był Maciusiową, a na dodatek pełną daru cierpliwości maskotką, którą woziłam w dziecięcym wózku, uprzednio ubrawszy w swoje stare ciuszki. Maciusiowa, choć poddawana cyklicznie torturom tegoż wożenia, żyła bardzo długo i chyba szczęśliwie ku uciesze małej Iwonki.

Jest taki średnio śmieszny żart: Co jest, jeśli już trzeci dzień z rzędu nic ci się nie chce? Środa!

Jest taki wyraźny znak końca ferii. Zaczynam się coraz bardziej trwożnie, acz gorączkowo rozglądać za teczką ze sprawdzianami. To również niezbity dowód na to, że człowiek nie mądrzeje z wiekiem, bo od kiedy uprawiam swój zaszczytny i misyjny zawód, obiecują sobie, by nie psuć sobie ferii przynoszeniem do domu sprawdzianów.